Zgromadźcie się w imię moje

Po doskonałej "Wiem, dlaczego w klatce śpiewa ptak" czem prędzej sięgnęłam po drugą część autobiografii Mayai Angelou. I tutaj ta afroamerykańska poetka walcząca z uprzedzeniami rasowymi, aktywistka na rzecz praw kobiet, pokazała, jak potężną moc mają słowa. Słowa i zaklęte w nich emocje.

"Zgromadźcie się w imię moje" jest pełne upadków, ciągłego wystawiania ludzkiej cierpliwości na próbę, wyszarpywania z życia ochłapów szczęścia i nikłych chwil triumfu. Ta część historii Angelou jest po prostu smutna. Niemal depresyjna, bez nadziei na polepszenie bytu.

"Kończyły mi się zasoby odwagi. Niestety hart ducha nie był jak kolor mojej skóry, raz dany i na zawsze mój. Każdego ranka trzeba go było wskrzesić i poddać bolesnemu treningowi. Należało go też nakarmić przynajmniej kilkoma triumfami".

Dziewiętnastoletnia dziewczyna z malutkim synkiem. Rzucona na głęboką wodę odpowiedzialności, z zalewającą ją cyklicznie troską nie tylko o własne bezpieczeństwo i godne życie, ale właśnie o tę małą, wpatrzoną w nią niewinną, roześmianą istotkę. Gdzieś między poszukiwaniem kolejnej pracy i próbą jej pogodzenia z opieką nad synkiem Maya wciąż szuka miłości. Myli ją z przyjaźnią, oddaniem i współczuciem... Ale się nie poddaje. Bo właśnie taka jest Maya Angelou - niezłomna, wytrwała, dumna i pełna nadziei.

Te ciągłe próby, może nieudolne, może podyktowane zbytnią ufnością w dobro drugiego człowieka, a może wynikające ze zwykłej potrzeby bycia docenianym i kochanym, uświadamiają nam, że każdy ma prawo popełnić błąd. Ma prawo do krzyku, do złości, do łez i do pomyłki. Pod warunkiem, że każdy popełniony błąd będzie dla nas nauką na przyszłość.

Doskonała literatura. Z utęsknieniem czekam na kolejny tom autobiografii tej niezwykłe barwnej i utalentowanej poetki ❤️.