Zarys polityki cyberbezpieczeństwa Unii Europejskiej Casus Polski i RFN

Praca jako opracowanie z pogranicza nauk o polityce, bezpieczeństwie oraz nauk prawnych została napisana z wykorzystaniem uznanych metod i form badawczych w powyższych dyscyplinach naukowych. Autorka podjęła próbę odpowiedzi na pytanie o kierunki i perspektywy rozwoju polityki bezpieczeństwa w zakresie zwalczania cyberterroryzmu na gruncie instytucjonalno-prawnym UE oraz o możliwości wpływu polityki cyberbezpieczeństwa UE na realny poziom bezpieczeństwa poszczególnych państw członkowskich, w tym RP i RFN. Autorka porównała normy prawa krajowego oraz unijnego w zakresie cyberbezpieczeństwa. Jest to o tyle istotne, gdyż stopień zagrożenia tego typu działaniami analizowanych państw, pomimo sąsiedztwa, jest znacząco różny ze względu na wrażliwość gospodarek i systemu ich bezpieczeństwa. Ważnym aspektem poznawczym pracy jest wskazanie głównych obszarów zagrożeń i sposobów prowadzenia ataków w sieci. Istotnym elementem wskazanym w analizie pracy jest oddziaływanie za pomocą cyberprzestrzeni na bezpieczeństwo kulturowe państw i kreowanie za pomocą tych narzędzi postaw społecznych uderzających w wartości i więzy, będące elementem bezpieczeństwa społecznego oraz podejścia do własnego państwa. Jak podkreślono, Unia Europejska chce być ważnym graczem strategicznym w dziedzinie polityki bezpieczeństwa, lecz wchodzi w tę rolę stosunkowo powoli i mało konsekwentnie, na co wskazuje Autorka.