Własność pracownicza

O KSIĄŻCE: Wiele się dziś w Polsce (ale też na świecie) pisze o pułapce średniego wzrostu i rosnących nierównościach dochodowych. Okazuje się, że ciekawą odpowiedzią na pewne niedoskonałości kapitalizmu może być akcjonariat pracowniczy – idea zaproponowana w latach 50. przez amerykańskiego ekonomistę Louisa O. Kelso (1913–1991). Koncepcja, znana dobrze autorom polskiej transformacji, niespecjalnie się u nas przyjęła. Tymczasem, np. amerykańscy przedsiębiorcy bardzo chętnie włączają pracowników do udziału w kapitale. Własność pracownicza to jednak nie tylko posiadanie przez pracownika akcji. I o tym właśnie piszą Corey Rosen, John Case i Martin Staubus. AUTORZY Corey Rosen, założyciel i dyrektor Narodowego Centrum Badań nad Akcjonariatem Pracowniczym (National Centre for Employee Ownership, NCEO). Autor i współautor kilkunastu książek i kilkuset artykułów popularyzujących ideę własności pracowniczej. Wcześniej wykładowca akademicki (Ripon College). Współpracował z Senatem USA. John Case, autor wielu publikacji poświęconych przedsiębiorczości i zarządzaniu. W latach 90. Redaktor magazynów „Inc.” i „Harvard Management Update” oraz redaktor naczelny Harvard Buisness School Publishing. Współtworzy publikacje ekonomiczne i biznesowe z Bain & Company, Southwest Airlines czy Buisness Literacy Institute. Martin Staubus, prawnik, doradca biznesowy. Pełni funkcję dyrektora zarządzającego w Instytucie Beystera na Uniwesytecie Kalifornijskim w San Diego oraz członka zarządu NCEO. Wcześniej pracował w Departamencie Pracy USA. Ksiażka wydana w ramach serii BIZNES HORYZONTY. BIZNES HORYZONTY. Seria prezentująca światowej klasy biznesową literaturę faktu, która profesjonalnie, porywająco i ciekawie opisuje mechanizmy rządzące gospodarką. RECENZJE: Fragment przedmowy do wydania polskiego Mateusza Morawieckiego, Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Rozwoju: Akcjonariat pracowniczy, wprowadzony w przemyślanej formie, ma szansę stać się na polskim gruncie nie tylko jednym z narzędzi skutecznego niwelowania nierówności społecznych i stymulowania innowacyjności. Może on także służyć budowaniu kultury dialogu, współdziałania i orientacji na cele wspólnotowe, które harmonijnie współgrają z realizacją celów indywidualnych.