Uczta Głupców

Kosmos Uczty Głupców to nieprzerwany strumień narracji oraz fascynującej sztuki opowiadania Henryka Skwarczyńskiego, który posiada dar dramatyzacji fabuły, wyśmienity zmysł humoru, zdolność stwarzania sytuacji powieściowych wyjątkowych i niepowtarzalnych. Opowiadanie tego mikro- i makrokosmosu zaprasza do stołu, do którego zasiada Cervantes, Velázquez, Boccaccio i Botticelli, oraz grupa stałych i przygodnych bohaterów czy pseudobohaterów. Powieść ta nie jest w żadnym wypadku popisem erudycji autora. Choć skądinąd jego erudycja jest wspaniała, zdumiewająca i funkcjonalna. Włodzimierz Krysiński w Posłowiu do pierwszego polskiego wydania powieści, Montreal, 2007. W amerykańskim „News from the Republic of Letters” założonym przez Saula Bellowa i Keitha Botsforda, ukazał się w roku 2008 obszerny fragment Uczty Głupców. Keith Botsford był także autorem blurbu wydania anglojęzycznego. Profesor Andrzej Nowak porównywał powieść do Rękopisu znalezionego w Saragossie. Wojciech Chmielewski w wywiadzie z autorem stwierdzał, że jest ona gorzką satyrą świata, w którym TV staje się wyrocznią z Delf. Festiwalem snów, do którego należałoby zaprosić Barona Munchausena nazwał książkę Mieczysław Orski. Henryk Siewierski z Universidade de Brasilia utrzymuje, że proza Henryka Skwarczyńskiego jest prozą, ale jest też ponad nią. Marek Nowakowski przywoływał Ucztę Głupców jako „brawurową powiastkę typu szkatułkowego". Poeta Marek Baterowicz stwierdził, że autor jest prawnukiem francuskiego prześmiewcy z XVI wieku, Rabelais.