Twoje życie na ziemi jest twoim życiem w zaświat.

Lęk przed śmiercią? Jak to będzie potem? Obawa przed śmiercią zanika, kiedy uświadomimy sobie kosmiczne wymiary życia. Ta książka daje nam wgląd w nieznaną dotychczas duchową wiedzę: Okres życia i okres śmierci człowieka - Co się dzieje, kiedy ciało umiera? - Droga duszy do odpowiadających jej obszarów w zaświatach - My sami stwarzamy sobie ""niebo"" lub ""piekło"" - Jakie inne dusze będą tam przebywać razem z nami? - Co możemy dzisiaj uczynić, aby w zaświatach było nam lepiej?
Życie na ziemi i życie w zaświatach to tylko określenia, które wskazują człowiekowi, że istnieje ""tu"" i ""tam"" i że nasze życie przebiega dalej w obszarach niematerialnych, niewidocznych dla naszego ludzkiego oka. Zależnie od punktu widzenia to ""tu"" lub ""tam"" jest zawsze ""tu"". Ludzie, którzy wierzą w życie po śmierci, mówią o duszy, że po śmierci fizycznego ciała ona nadal żyje w zaświatach. Po śmierci ciała, kiedy dusza znajduje się w niematerialnych obszarach, odczuwa, że to, co było dla niej jako człowieka ""tam"", teraz jest ""tu"". Materialne obszary, materialny kosmos określa ona wówczas jako zaświaty, gdyż one znajdują się wtedy poza obrębem jej życia.
Nasza dusza przez umieranie nie staje się ani bardziej zamroczona, ani bardziej świetlista. Życie przebiega dalej; pozostajemy tacy sami - tylko że w zaświatach jest duszy znacznie trudniej uwolnić się od obciążeń. Obszary zaświatów są dla duszy tak samo ""rzeczywistością"", jak materia, ziemia dla człowieka. Istnieją tam świetliste, subtelne światy o krajobrazach, których kolory mają urok wspaniałej harmonii i symfonii - ale również ponure połacie cierpienia i wewnętrznej rozpaczy.
Każdy człowiek - poprzez swoje myślenie, odczuwanie, chcenie, mówienie i postępowanie - sam decyduje o tym, czy zaświaty będą dla niego niebem czy też ""piekłem"". Kto z dobrym wynkiem skończy szkołę życia na ziemi, spełniając boskie prawa, ten już na tym świecie zapewnił sobie jasne i pogodne życie w zaświatach.