Teoria spisku, czyli prawdziwa historia świata

„Teoria spisku, czyli prawdziwa historia świata” Karoliny Opolskiej to książka, którą skończyłam już dwa tygodnie temu – ale dopiero teraz jestem w stanie cokolwiek o niej napisać. Byłam nią po prostu zniesmaczona i potrzebowałam czasu, żeby poukładać sobie w głowie, co właściwie przeczytałam.

Zacznę od tego, że bardzo lubię autorkę i jej kanał na YouTube. Wydawało mi się, że jeśli ktoś potrafi opowiadać o teoriach spiskowych z pazurem, ironią i dystansem, to właśnie ona. Tytuł i zapowiedzi sugerowały coś mocnego – ambitną analizę, podsumowanie kontrowersyjnych zagadnień, może nawet próbę uporządkowania faktów od fikcji. Niestety, książka nie ma z tym nic wspólnego.

To, co dostajemy, to zbiór teorii przedstawionych w sposób skrajnie powierzchowny i całkowicie pozbawiony weryfikowalnych źródeł. Niektóre publikacje, na które rzekomo powołuje się autorka, według innych czytelników… w ogóle nie istnieją. Inne – nawet jeśli istnieją – nie mają nic wspólnego z tematami, do których zostały przypisane. I właśnie to jest największym problemem tej książki: udaje rzetelność, a w rzeczywistości jedynie powiela internetowe nagłówki bez żadnej kontroli merytorycznej.

Momentami miałam wręcz wrażenie, że czytam tekst wygenerowany przez AI – poskładany, powtarzalny, złożony z fraz, które „brzmią mądrze”, ale nie wnoszą żadnej treści. Styl jest suchy, schematyczny, pozbawiony emocji – jakby to faktycznie wyszło spod klawiatury programu, a nie człowieka. Zestawienie tego z mocnym tytułem o „prawdziwej historii świata” wypada bardziej jak nieudany żart niż zapowiedź ambitnej książki.

Największym zgrzytem jest jednak rozminięcie się obietnicy z wykonaniem. Teorie spiskowe – jeśli nawet traktujemy je jako element popkultury – są fascynujące wtedy, kiedy autor przynajmniej próbuje je analizować. Tutaj tego nie ma. Dostajemy katalog haseł, krótkie streszczenia i ogrom chaosu, z którego nic nie wynika. Nie ma refleksji, nie ma komentarza, nie ma odniesienia do faktów. Nie ma nawet humoru, choć temat aż prosi się o odrobinę dystansu.

Książkę czyta się szybko, to prawda – ale szybko czyta się też artykuły na blogach, które nie przechodzą żadnej merytorycznej kontroli. I to porównanie niestety samo nasuwa się podczas lektury.

Podsumowując:
➤ zapowiadało się świetnie,
➤ wyszło bardzo słabo,
➤ a książka – zamiast odpowiadać na pytania – zostawia czytelnika z poczuciem straconego czasu i wrażeniem, że cały ten „prawdziwy obraz świata” został złożony z przypadkowych tekstów znalezionych w sieci.

Nie jestem w stanie polecić tej pozycji. Nawet jako lekka rozrywka zawodzi, a jako próba publicystyczna – po prostu nie broni się w żadnym aspekcie.