Średniowieczność w literaturze i kulturze popularnej

Adam Regiewicz Prof. zw. dr hab. nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa, filolog i filmoznawca, od 2012 kieruje Instytutem Filologii Polskiej Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie. Zajmuje się badaniem zjawisk na pograniczu literaturoznawstwa i komparatystyki kulturowej, m.in. transkulturowym badaniem średniowieczności, antropologią i kulturą współczesną badanymi w perspektywie chrześcijaństwa jako paradygmatu kulturowego Europy i jego kryzysu w dobie sekularyzmu, audiowizualnością oraz muzycznością literatury. W ramach badań nad średniowiecznością literatury i kultury popularnej opublikował monografie: Ślady obecności średniowiecznego wizerunku inkwizytora i «civitas diaboli» w polskiej literaturze fantasy po roku 1989 (2009) oraz Mediewalizm wobec zjawisk audiowizualnych i nowych mediów (2014). Książka Średniowieczność w literaturze i kulturze popularnej jest kontynuacją podjętych przez autora badań nad śladami obecności kultury średniowiecznej w zjawiskach kultury współczesnej. Autor skupia się w niej na badaniu średniowieczności (jawnej i ukrytej) w literaturze przede wszystkim polskiej i przede wszystkim popularnej. Większą część książki wypełniają analizy poszczególnych tropów średniowiecznych zawartych w literaturze popularnej. Refleksja obejmuje badanie obecności średniowiecznych form czy gatunków w obrębie współczesnych narracji (metapowieść historiograficzna) a także wpisywanie tematów czy motywów kultury elitarnej Średniowiecza w formy popularne (romans, powieść kryminalna, fantasy). Ważne wydają się także transpozycje pewnych postaci (czarownicy, inkwizytora) czy motywów oraz możliwość wpisania ich we współczesny dyskurs kulturowy, naznaczony politycznością. Średniowiecze pomimo „czarnego PR-u” nadal pozostaje największym dla kultury (w Polsce obok romantyzmu) punktem referencyjnym. Ta książka jest tylko niewielkim wycinkiem możliwości odczytywania współczesności w kluczu mediewalistycznym i uświadamia jak wiele potencjału kreacyjnego tkwi w samym napięciu pomiędzy średniowiecznym zabytkiem, traktowanym często jako relikt przeszłości a jego recepcją. Okazuje się, że odczytywane przez pryzmat literatury współczesnej Średniowiecze, nie daje się zamknąć w muzeum, rozsadzając schematy, utarte przez dyskurs naukowy ramy, wypełniając wciąż swoje zadanie, jakie wynika z każdego dzieła sztuki – aby inspirować.