Spojrzenia uważne

Zbiór pięknych wierszy, pełnych kobiecej i duchowej wrażliwości i zmysłowości. Mówiących o uczuciach i rozterkach w kontaktach między dwojgiem bliskich sobie ludzi. Poetka zgłębia własną sferę doznań, a także sferę otaczających ją ludzi i świata. Zachęcamy do lektury. Wspólna przestrzeń odrębności On szukał jej, ona jego, nie znali swoich imion. Nic o sobie nie wiedzieli, nawet gdy się już poznali. Wymienili co prawda szereg informacji o sobie i innych szczegółach, mających pomóc odnaleźć się im w plątaninie tego życia w relacji w stosunku do. On patrzył jak ona śpi, a ona jak on, choć nie w tym samym czasie. On poprawiał opadające jej na twarz włosy i odgarniał je zdecydowanym, ale pełnym miłości i pożądania gestem. Ona potulnie poddawała się, bezczelnie patrząc mu w oczy, jakby właśnie czytała jego wszystkie o niej brudne myśli. Kiedy mówił on – mówiła ona, a kiedy milczał – ona też milczała. Czuli potrzebę podtrzymania łączącej ich platformy wzajemnych niedopowiedzeń. Uciekających przed sobą nawzajem tajemnic, które nie uprzedzały o dacie kolejnego powrotu. Była między nim i nią najpiękniejsza przestrzeń, jaką można uratować w miłości między dwojgiem ludzi, z natury o siebie zazdrosnych. Ta przestrzeń to wolność, wolność bycia nie tylko, nie aż – razem, a osobno. Przestrzeń niegubiąca po drodze nikogo z nich dzięki temu.