Rosja. Wielkie zmyślenie

Rosja to kraj idei, a media odgrywają w
nim wyjątkowo istotną rolę. W 1918
roku Iwan Pawłow, wielki rosyjski
fizjolog znany ze swojej pracy nad
odruchami warunkowymi, wygłosił
wykład w zmagającym się z głodem
Piotrogrodzie. Twierdził, że zadanie
każdego umysłu polega na dokładnym
zrozumieniu rzeczywistości. Ale w
Rosji, jak zauważył, interesują nas
przede wszystkim słowa i nie zwracamy
szczególnej uwagi na rzeczywistość. To
dlatego Rosją w XX wieku rządzili
literaci (Lenin wpisał taki właśnie
zawód w rubryce paszport) i poeci (Stalin za młodu pisał przecież wiersze). O Maksymie Gorkim w
latach 30. mówiło się, że to drugi człowiek w Związku Radzieckim po Stalinie plotkę tę z
radością powtarzała sobie rosyjska diaspora w Paryżu. Najbardziej ponury dowód na szacunek
wobec słowa pisanego zaś tkwił w eufemizmie na wyrok śmierci podczas wielkiego terroru
stalinowskiego dziesięć lat bez prawa do korespondencji.
Arkadij Ostrowski biorąc kredo Pawłowa poważnie napisał historię najnowszą Związku
Radzieckiego i Rosji z perspektywy literatów, inteligentów i tych, którzy przejęli ich rolę po upadku
ZSRR ludzi mediów i magnatów medialnych. Opisuje fantastyczne wolty, wielkie kryzysy i
sposób, w jaki rosyjska mediokracja doprowadziła do stworzenia i ukoronowania Władimira Putina.