Przedwiośnie

„Przedwiośnie” to jedna z najważniejszych polskich powieści dwudziestolecia międzywojennego, będąca jednocześnie rozrachunkiem z odzyskaną niepodległością i wielką refleksją nad kierunkiem, w którym Polska powinna podążać. Stefan Żeromski wprowadza nas w świat Cezarego Baryki – młodego człowieka, który dorasta w Rosji, doświadcza rewolucji i wraca do ojczyzny, by zobaczyć kraj rozdarty między wielkimi ideami a trudną rzeczywistością. Powieść ma wymiar zarówno polityczny, jak i głęboko psychologiczny. Żeromski opisuje dramat młodego pokolenia, które musi zmierzyć się z marzeniami rodziców o wolnej Polsce, a jednocześnie zderza się z biedą, niesprawiedliwością i chaosem społecznym. „Przedwiośnie” to opowieść o nadziejach i rozczarowaniach, o szukaniu własnej drogi w świecie, gdzie piękne idee często przegrywają z brutalnym życiem.Książka pozostaje aktualna także dzisiaj – pyta o to, czym jest wolność, jak budować sprawiedliwe społeczeństwo i czy jednostka ma moc zmieniania historii. To nie tylko obraz tamtej epoki, ale też ponadczasowa medytacja nad odpowiedzialnością i moralnymi wyborami. O autorze: Stefan Żeromski (1864–1925) – pisarz, publicysta, działacz społeczny, nazywany często „sumieniem narodu”. Autor „Ludzi bezdomnych”, „Syzyfowych prac”, „Popiołów” i wielu innych dzieł, które na trwałe wpisały się w kanon polskiej literatury. Jedną z jego najważniejszych powieści jest „Przedwiośnie”, napisane i opublikowane w roku 1924, tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Książka ukazała się w Warszawie w wydawnictwie „Rój”.Żeromski wprowadził do literatury postać Cezarego Baryki, młodego człowieka, który powraca z ogarniętej rewolucją Rosji do Polski, by zmierzyć się z rzeczywistością odrodzonego państwa. Powieść, podzielona na trzy części („Szklane domy”, „Nawłoć” i „Wiatr od wschodu”), stawia pytania o kształt nowej Polski, o sprawiedliwość społeczną i odpowiedzialność obywateli. „Przedwiośnie” uznawane jest za ostatnią wielką powieść Żeromskiego i jednocześnie jego literacki testament.