Polska publicystyka emigracyjna po 1945 roku

Polska publicystyka emigracyjna, nawet ograniczona cezurą „po 1945 roku”, stanowi bardzo zróżnicowany temat badawczy, mający już świetne opracowania i analizy motywów, charakteru, problemów, gatunków, twórców, wpływu. Ciągle jednak jesteśmy raczej na etapie wyznaczania kolejnych celów badawczych (mapowania), niż syntezy ułatwiającej choćby rozpoznanie zależności pomiędzy publicystyką emigracyjną i krajową (w kontekście skomplikowanych losów pisarzy, takich jak miedzy innymi Stanisław Mackiewicz, Melchior Wańkowicz, Teodor Parnicki, Maria Kuncewiczowa). Właściwie każdy człon frazy „polska publicystyka emigracyjna” wymaga objaśnień i dopracowania terminologicznego . „Polska” to znaczy pisana przez Polaków, na tak zwane polskie tematy, przez Polaków przebywających na emigracji. „Publicystyka”, czyli rodzaj pisarstwa lokowanego, jak mówił Adolf Bocheński, „piętro wyżej” od informacji, a zatem zawierającego opinie i komentarze wiarygodnego autora (eksperta); pozostaje kwestia kryteriów wiarygodności/autorytetu nadawcy, stosunek odbiorców do treści publicystycznych, rodzaju mediów (prasa, radio, telewizja, ale także książki, druki ulotne, broszury), stylu i języka gatunków publicystycznych. „Emigracyjna” wreszcie – tworzona przez emigrantów czy także krajowców przemycających swoje artykuły i książki do wydawnictw emigracyjnych. Te dość oczywiste konotacje stanowią zaledwie zalążek zbioru wątpliwości i pytań związanych z szerokimi możliwościami interpretacji pojęcia obejmującego wymiar miejsca i przestrzeni twórczej autorów, genealogię dziennikarską, historię i zadania emigracji. Ze Wstępu