Pochwała niedoskonałości. Duchowe refleksje o prawdziwej świętości i życiu bez presji

esteśmy tylko prochem, ale nasze imiona zapisane są w niebie. Ten proch nie ma być zmieciony przez wiatr, lecz zapalony Duchem Świętym. Bez przerwy przytłacza się nas wezwaniami do „bycia szczęśliwym” według światowych wzorców sukcesu. Półki w księgarniach uginają się pod ciężarem gotowych recept, opracowanych przez kreatorów dobrego samopoczucia i mających pomóc nam dostosować się do tych standardów. Biada temu, kto nie da rady! Ten zgubny mechanizm obsesyjnej wydajności może się uruchomić we wszystkich wymiarach życia – czy to będzie wygląd zewnętrzny, czy życie rodzinne, relacje przyjacielskie, praca, rozrywka, a nawet… życie chrześcijańskie. Wkrada się na przykład w naszą modlitwę, która nigdy nie jest dostatecznie dobra i piękna w naszych oczach. Jak więc przyjmować swoje ograniczenia zamiast udawać, że ich nie ma? Jak dobrze kochać samego siebie, nie umniejszając swojej wartości, ale też nie przeceniając jej? Jeśli chcemy uwolnić się od myślenia o sobie jako o kimś ciągle niewystarczającym, jeśli rodzi się w nas opór przed wynoszeniem na piedestał osób idealnych (a raczej wyidealizowanych), musimy pogodzić się z prostym faktem: jesteśmy ludźmi, nie aniołami. Nie możemy odciąć się od świata i swojej ludzkiej kondycji, która nierozerwalnie wiąże się z przeżywaniem przeciwności, bied, cieni i mroków.