Pięć księżyców

Iwona Świerkula dała się poznać jako poetka, która nie musi używać fajerwerków, aby wywołać u czytelnika uczuciową i interpretacyjną reakcję łańcuchową. Wystarczy kilka obrazów, pęk prostych słów, aby coś zaczęło się z nami dziać. Podobnie sprawy się mają z “5 księżycami”, których moc tkwi w niewymuszonej prostocie i naturalności. Ten tomik to pożegnanie z najbliższą osobą i powitanie nas, czytelników. Rodzice tacy starzy że łzy już im wyschły nazbierali chorób ile inni pieniędzy za firankami wypłowiałe twarze jak para nad stygnącą herbatą ulotni patrzę na nich wstrzymuję oddech przecież nie mogą tu zostać na zawsze skóra straciła jędrność lewa noga we wczoraj może by tak cofnąć wskazówkę i usłyszeć ponownie nałóż czapkę zjedz obiad zobaczyć ich roześmianych na plaży w Bułgarii Zapach dzieciństwa smok połknął część wspomnień ale pamięć dobywa zapach szarego mydła którym matka wciąż szoruje ojcowskie koszule schowana w chruśniaku udaję że nie słyszę nawoływań babci turlam się z górki łowię wiadrem ryby maliny wtedy były słodsze gdy wracam do miasta dziwię się że na klatkach schody do nieba stół jeszcze gromadzi wszystkich lane kluseczki ryczą mlaskają gdy mama karmi bajkami ożywają lwy i żyrafy przeziębienia mlekiem i miodem płynące już nie używam szarego mydła inaczej pachnie krzak porzeczki a dozorca który wymiatał gołębie teraz zamiata puch z anielskich skrzydeł Po rodzinnej uroczystości wiem że chciałaby widzieć cię częściej ale dni ubrane pod szyję choć opróżniasz kieszenie więcej się nie wepchnie krąży nad głową niespełnienie może to anioły może zmarli koncert smaków i spojrzeń aż do zgaszenia światła przynieś jej księżyc w filiżance bo taka bezradna nie wie w którym mieście nakarmić ptaki rozgrzebane sprawy nie uciekną za daleko stopy w wełnianych skarpetach nie zatańczą kankana co najwyżej na niebieskiej łące zrobi jak kiedyś fikołka Iwona Świerkula – absolwentka SGH w Warszawie, przez kilka lat pracowała jako stewardessa pokładowa, matka trzech córek. Prowadziła przez 8 lat literacką Fundację Gargano, teraz na emeryturze, członek Polskiego Stowarzyszenia Haiku. Wydała książki poetyckie: Ostre hamowanie (2008) zasponsorowane przez PLL LOT SA, Anioł Pański (2009), Kiedy czas pisze wiersze (2015), Przyprawy (2016), 50 wierszy na godzinę (2016) – I nagroda w IX edycji Ogólnopolskiego Konkursu im. W. S. Sebyły w Będzinie, Polskie fado (2018), Płacz sosny (2019), Odcienie Fudżi (2020), Szwy (2020), To jeszcze nie raj (2021), Gołoborza (2021) Demakijaż (2022), Błękitna Rapsodia (2022) i Puerto Znikąd (2023). Jej wiersze były publikowane w wielu almanachach i publikacjach (laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów literackich).