Październikowa rdza

„Czasem to, co widzisz, to tylko opowieść. Prawda kryje się między zdaniami, których nikt nie wypowiedział.”
„Pamięć to najcięższy rodzaj dziedzictwa. Nie zapisuje się jej w testamencie, ale w spojrzeniach, milczeniu i unikanych rozmowach.”
„Las milczał, ale to było milczenie napięte jak cięciwa. Czuło się, że coś w nim czeka.”

Rok 1989 -Swarzeb - niewielka miejscowość u stóp Karkonoszy. Mieszkańcami wstrząsa wieść o zniknięciu młodej i powszechnie lubianej młodej kobiety - Alicji Wicher.
Choć część osób domyśla się, że wydarzyło się coś złego ludzie wolą milczeć, są pełni obaw i mają własne sekrety.
Kilka lat później w 1996 roku nastoletnia córka lokalnego grabarza - Agata Kot wędrując po cmentarzu i przeszukując groby trafia na stary szkielet i rzeczy należące do Ali.
Początkowo dziewczyna nie zdaje sobie sprawy z wagi dokonanego odkrycia, lecz znalezisko intryguje i nie daje jej spokoju.

Przez lata sprawa do niej wracała- w końcu jako dorosła osoba bohaterka powraca w rodzinne strony i przeprowadza własne śledztwo by odkryć prawdę.
Pytanie tylko czy jest na nią gotowa i czy naprawdę znała tych,którzy tworzyli jej uporządkowany świat?
Kto tak naprawdę pociąga za sznurki w tej historii i co spotkało pannę Wicher?
I w jaki sposób łączy się to z historią rodu Ackermanów, dawnych właścicieli pałacu w Swarzebie, oraz legendą o Rosamundzie, którą miejscowi traktują jako lokalną baśń – o kobiecie skrzywdzonej, która wraca zza grobu?
Ależ to było dobre -czytanie tej książki wciągało niczym bagna- było duszno , klimatycznie i przerażająco.
Z każdą kolejną stroną po prostu szerzej otwierałam oczy ze zdumienia. Tu magia łączy się z rzeczywistością tworząc hipnotyzującą mieszankę.
Nie mogłam się od niej oderwać, coś cudownego po prostu ❤️🩸