Październikowa rdza

Niepewne spojrzenie dziewczyny, księżyc, a w tle gęsty las pochłonięty dymem żaru ognia, czy one tworzą jakikolwiek kierunek do tytułu książki należącego do gatunku kryminału z drobnymi elementami fantastyki autorstwa Pani Agnieszki Kuchmister.

Byłam zainteresowana, co ukrywa się pod nadanym tajemniczo brzmiącym tytułem książki ''Październikowa rdza'' i co on wniósł do życia bohaterów mrocznego lasu, kto i dlaczego odpowiada za zniknięcie Alicji Wicher, jaka jest prawda powikłana z jej zniknięciem, czy zostanie ona ujawniona, czy musi minąć jakiś czas, aby zaznaczyć po niej ślad wśród splecionych nie zawsze jaśnie wyjaśnionych życiorysów istnieje tylko jedno zniknięcie, a może było ich kilka. Powraca echo pytań: Jak głęboko należy zabrnąć w przeszłość, aby odnaleźć się w obecnej rzeczywistości?

Gdy obserwowałam, uważnie główną bohaterkę Agatę Kot to odnosiłam, wrażenie jest to ciepła dziewczyna lubiąca poznawać nie tylko siebie samą, ale wnętrze historii miejscowości, w której mieszka wraz z tatą. Zawód jego grabarza nie każdemu przypadnie do gustu, ale wykonuje go dzielnie. Agata chętnie mu pomaga w pracy i przygląda się dokładnie czynnościom, z którymi ma do czynienia, a szczególnie obserwuje ich twarze. Ma bardzo dobry kontakt z babcią pomimo tego, że droga dotarcia do niej nie jest bezpieczna. Agatę polubiłam, bo ma w sobie wiele pozytywnych cech charakteru, które ukrywa, bo nie chce, aby wiedziano niej więcej niż to, kim ona jest, córką grabarza.

Ciekawiło mnie najbardziej, w którym momencie Agata natrafi na znaki historii z przeszłości, czy to ona będzie miała zaszczyt odkrywać je, czy jednak pojawi się ktoś nowy, aby podążać za nią nieco wcześniej, czy Agata wygra z czasem, czy jednak w pojedynkę pokona kroki ukryte w cieniu z przeszłości?

Książki ''Październikowa rdza'' nie czytało mi się szybko. Nie posiada rozdziałów.

Należy zaznajomić się krok po kroku z przedstawioną każdą opowieścią rodzinną i jej zarysem, bo być może on będzie tutaj miał znaczenie przy rozwiązywaniu zagadki zniknięcia Alicji Wicher, który z bohaterów oprócz Agaty Kot okaże się pozytywnym lub negatywnym należy się, o tym przekonać czytając ją.

„Czasem to, co widzisz, to tylko opowieść. Prawda kryje się między zdaniami, których nikt nie wypowiedział.”
„Pamięć to najcięższy rodzaj dziedzictwa. Nie zapisuje się jej w testamencie, ale w spojrzeniach, milczeniu i unikanych rozmowach.”
„Las milczał, ale to było milczenie napięte jak cięciwa. Czuło się, że coś w nim czeka.”

Rok 1989 -Swarzeb - niewielka miejscowość u stóp Karkonoszy. Mieszkańcami wstrząsa wieść o zniknięciu młodej i powszechnie lubianej młodej kobiety - Alicji Wicher.
Choć część osób domyśla się, że wydarzyło się coś złego ludzie wolą milczeć, są pełni obaw i mają własne sekrety.
Kilka lat później w 1996 roku nastoletnia córka lokalnego grabarza - Agata Kot wędrując po cmentarzu i przeszukując groby trafia na stary szkielet i rzeczy należące do Ali.
Początkowo dziewczyna nie zdaje sobie sprawy z wagi dokonanego odkrycia, lecz znalezisko intryguje i nie daje jej spokoju.

Przez lata sprawa do niej wracała- w końcu jako dorosła osoba bohaterka powraca w rodzinne strony i przeprowadza własne śledztwo by odkryć prawdę.
Pytanie tylko czy jest na nią gotowa i czy naprawdę znała tych,którzy tworzyli jej uporządkowany świat?
Kto tak naprawdę pociąga za sznurki w tej historii i co spotkało pannę Wicher?
I w jaki sposób łączy się to z historią rodu Ackermanów, dawnych właścicieli pałacu w Swarzebie, oraz legendą o Rosamundzie, którą miejscowi traktują jako lokalną baśń – o kobiecie skrzywdzonej, która wraca zza grobu?
Ależ to było dobre -czytanie tej książki wciągało niczym bagna- było duszno , klimatycznie i przerażająco.
Z każdą kolejną stroną po prostu szerzej otwierałam oczy ze zdumienia. Tu magia łączy się z rzeczywistością tworząc hipnotyzującą mieszankę.
Nie mogłam się od niej oderwać, coś cudownego po prostu ❤️🩸