Obrona Piemontu 1742-1748

Glownym wynikiem studiow nad Napoleonem w ciagu ostatnich czterdziestu lat bylo pokazanie ile, jako general, zawdzieczal on swoim francuskim poprzednikom z XVIII w. Wiele czerpal z doktryn zaprezentowanych przez Bourceta w jego Principes de la Guerre de Montagnes. Studiowal kampanie Contiego i Maillebois'go podczas wojny o sukcesje austriacka. Na kazdym etapie jego pierwszych kampanii w Italii, od zakonczenia oblezenia Tulonu do bitwy pod Lodi, widac, jaki wplyw na jego umysl wywarly wnioski wyciagniete z poprzedniej wojny prowadzonej na tym obszarze. Mozna wiec powiedziec, ze od Contiego, Maillebois'go i Bourceta przejal klucze do Italii. Podjalem probe uswiadomienia czytelnikom angielskim skad Napoleon czerpal wiedze o dowodzeniu, a wynikiem moich studiow jest ta ksiazka. Dopiero w trakcie pracy odkrylem, ze ruchy wszystkich wojsk w Italii w trakcie badanych przeze mnie kampanii bylyby niezrozumiale bez znajomosci sytuacji politycznej. Dlatego zostalem zmuszony, w interesie czytelnikow, do proby naszkicowania skomplikowanej sytuacji politycznej, w ktorej dzialalo kilku dowodcow. Mam nadzieje, ze wynik mojej pracy moze byc przykladem na to, ze zaleznosc miedzy dowodzeniem i polityka jest najwazniejsza nauka wyplywajaca z historii wojen. W ciagu ostatnich dwudziestu lat czesto spedzalem wakacje na badaniu przeleczy zachodnich Alp, sposrod ktorych wiele jest ufortyfikowanych. Trudno wyrazic zyczliwosc i uprzejmosc, dzieki ktorym moglem odwiedzic te regiony. Za te mozliwosc musze podziekowac oficerom z Ministerstwa Wojny i Sztabu Generalnego Armii Wloskiej, a takze generalom dowodzacym w Turynie i Piemoncie. W 1924 r. major Dacomo z 3. Pulku Alpejskiego znakomicie eskortowal mnie do przeleczy Finestre. Marszalkowi Fochowi musze podziekowac za pozwolenie na zbadanie archiwow wojskowych w Paryzu.