Niemieckie Naczelne Dowództwo w latach 1914-19

Książkę tę napisano dla uczczenia wszystkich, którzy dla ojczyzny życie oddali, wszystkich, którzy dla niej cierpieli.

Nie będzie ona wielbiła czynów poszczególnych jednostek. Ci z żyjących, którzy chcą widzieć, nie potrzebują herolda; zaś przyszłym pokoleniom głos mocniejszy niż mój wyśpiewa hymn o niemieckiej ofiarności, wierności i bohaterstwie okazanym w tych najcięższych, a jednak wspaniałych dniach.

Książka ta, podając to, co uświadomiłem sobie w czasie zaszłych wypadków, starać się będzie wyjaśnić w sposób ogólnie zrozumiały myśli operacyjne, za pomocą których najlepszych w narodzie prowadzono do walki i zwycięstwa w tych dwóch latach wojny, podczas których stałem na czele Naczelnego Dowództwa.

Wywody moje nie zawierają historii wojny w zwykłem tego słowa znaczeniu. Zajmują się one wydarzeniami wojennymi i innymi wypadkami, pozostającymi z nimi w związku, o tyle tylko, o ile należało je uwzględnić dla uzasadnienia postanowień Naczelnego Dowództwa.

Wywodów tych nie napisałem gwoli pochlebienia komukolwiek lub poniżenia. Tylko tam wypowiedziałem sąd, tylko tam wysnułem wniosek, gdzie było to nieodzowne dla wyjaśnienia mego postępowania. Świadomie zrzekłem się wszelakich ozdób, wszelkiego odbiegania od przedmiotu i ilustrowania wydarzeń. Dalszą moją działalność służbową opiszę później osobno.

Frazesy, samoułuda i kłamstwo strąciły Niemcy na dno przepaści; one to zdławiły w naszym ongi mocnym i dobrym narodzie zmysł rzeczywistości. Dalsze trwanie tych przywar jest dla nas groźne: zamienić może nas na zawsze w niewolników. Nie powinny one przynajmniej znaleźć przystępu tu, gdzie mowa o kierownictwie najpotężniejszymi bojami, jakie kiedykolwiek naród przebył.

Berlin, sierpień 1919.

v. Falkenhayn.

~ fragment podchodzi z Przedmowy