Nie moja bajka

„Nie będę błagać cię, żebyś został. Kiedyś myślałam, że miłość polega na tym, by trzymać. Teraz wiem, że czasem trzeba pozwolić odejść.”

„Nie chcę być częścią historii, którą ktoś napisze tylko po to, by skończyła się dobrze. W prawdziwym życiu to tak nie działa.

Marzyłam o miłości, z którą trzeba się obchodzić delikatnie jak z jajkiem. Mocnej i prawdziwej. Takiej, o którą - a nie „z którą" - się walczyło. Możliwe, że taka miłość po prostu nie istniała. Ale chciałam się jak najbardziej zbliżyć do takiego uczucia.

Miłość, o której naczytałam się w romansach, była czymś epickim. Przez całe życie marzyłam o wielkich gestach i śmiałych deklaracjach. Nie wiedziałam, że zwyczajne chwile, takie jak ta, mogą być równie przyjemne.

„Dlaczego nie lubisz szczęśliwych zakończeń? Aiden wzruszył ramieniem. — Bo nie zdarzają się w prawdziwym życiu. — Wielu ludzi jest szczęśliwych. — A jeszcze więcej — nie. — Może tobie się nie udało, ale ludzie, którzy zasługują na szczęśliwe zakończenie, zwykle je dostają — odparłam żartobliwie.”

Rosie Maxwell i Aiden Huntinghton tworzą mieszankę wybuchową i.. zwyczajnie nie mogą znieść swojej obecności.
Na swoje nieszczęście oboje uczestniczą w zajęciach kreatywnego pisania pod kierunkiem Idy - znanej autorki bestsellerów i psycholożki.
Dziewczyna wprost uwielbia romanse pod każdą postacią i gorąco wierzy w to,że wszyscy ludzie mogą żyć tak jak to sobie wymarzyli.
Dwudziestosiedmioletnia kobieta ma peruwiańskie korzenie ,a studia w Nowym Jorku były jej celem odkąd pamięta.
Wszystko układało się po jej myśli dopóki na jej drodze nie pojawił się Aiden.
Twórca literatury pięknej wedle którego miłość sama w sobie stanowi największą iluzję w dziejach ludzkości.
Ich konflikt torpeduje niemal każdy wykład.
Co więcej dochodzi do tego, że ich mentorka pod groźbą wyrzucenia z kierunku nakazuje im pracować nad wspólną powieścią łączącą elementy obu gatunków.
Czy ten eksperyment ma szanse powodzenia?
A może zaprzysięgli wrogowie doprowadzą do katastrofy, której skutków nie przewidywali?
Czasem naprawdę lubię lekkie, zabawne historie.
Może i okraszone schematami i przewidywalne, ale też otulalające jak ciepła kołderka.
Opowieść o dwójce ludzi, którzy są zwyczajnie pogubieni i boją się za bardzo odsłonić , by nie zostać zranionym.
I powieść odbijająca emocje niczym lustro.
Trudna przeszłość i do tego jeszcze chemia- iskrząca i pełna ciepła.
Warto ją przeczytać zwłaszcza jeśli lubisz romanse, ale chciałabyś czegoś, co nie jest tylko ckliwą opowieścią o miłości. Jeżeli szukasz czegoś ambitnego lub bardzo oryginalnego, może być trochę za przewidywalna, ale dostarcza przyjemnej lektury.
Uwielbiam i polecam całym sercem.
🩷🩷🩷