Miłość, proszę pani

Gdybyście mogli porozmawiać z kimś kogo podziwiacie kom byłaby ta osoba?

Najnowsza powieść Pani Agnieszki Jeź ma nie tylko piękną klimatyczną okładkę, lecz także urzekające wnętrze.
"Dorosłego człowieka powinno zajmować coś innego. Wie Pani co?
Miłość, proszę Pani."
Uwielbiam książki w których autorowi udaje się zabrać czytelnika w podróż, a gdy dodać do tego mocne kobiece postaci jest doprawdy idealnie.
Dwie kobiety, dwa skrajnie różne światy. Irenę Krzywicką i Teresę Kulebiankę dzieliło dosłownie wszystko. Podczas , gdy pierwszej udało się odnieść sukces i poukładać życie wedle swych planów, Teresa walczy o wyrwanie się ze szponów biedy wszystkimi dostępnymi jej sposobami.
Obie panie nie są wolne od problemów, a jednak nigdy się nie poddały i to również sprawia, że fabuła staje się dużo bardziej interesująca.
Historia jest opowiadana naprzemiennie z perspektywy obu głównych bohaterek, co pozwala lepiej je zrozumieć.
Na uwagę zasługuje ponadto epoka w której została osadzona akcja książki- jest to okres dwudziestolecia międzywojennego - czas rozwoju sztuki i literatury, przepychu i skrajnego ubóstwa. Jednym słowem-dominują kontrasty. Słynne kawiarnie, przedstawienia teatralne a przy tym postaci które żyły naprawdę, przede wszystkim Tadeusz Boy-Żeleński.
Szybko wciągnęłam się w tę opowieść w głębi duszy kibicując zarówno Irenie jak i Teresie.
Autorka w sposób niezwykle realistyczny kreśliła portrety psychologiczne nadając im głębię.
Jednocześnie zaś im dalej, im więcej przeczytanych rozdziałów tym było bardziej intrygująco, emocje zaś wrzały wyzierając z każdej strony i sprawiając, że całość przerosła moje oczekiwania.
Jak to się często zdarza los bywa przewrotny i to co zesłał trzeba będzie stracić ..
Czy w tym wszystkim jest miejsce na miłość i szczęśliwe zakończenia?
Nie zdradzę szczegółów by nie odzierać całości z magii..
Musicie przekonać się sami i uwierzyć mi na słowo - naprawdę warto się skusić na tę literacką perełkę. ❤️