Magdalenki

Debiut „Magdalenki” jest poetycką refleksją nad życiem rozumianym jako zwierzęcy instynkt poszukujący ulgi w miłosnym uniesieniu, objawieniu czy pragnieniu ducha. Podmiot liryczny, uwikłany w nierówną relację miłosną, poszukuje swojego głosu. Zbliżenie w miłości staje się bezwstydnym obnażeniem. Poezja Heleny Kupczyńskiej łączy poczucie siły z bezbronnością oraz doświadczeniem stawania się. Jej utwory są pełne namiętnej pracy języka, nieoczywistych kontrastów i zaskakujących metafor. Autorka nie domyka sensów, nie dopowiada – zaprasza czytelnika do twórczej lektury. Jola Janiczak, dramatopisarka Dusisz, dusisz się kochany od rozpuszczalników. Tkwisz nieodłącznie w czerwonym kolorze moich paznokci. Nic nie zrobiłam, nic nie uczyniłam i teraz wracam do ciebie taka nieuczyniona. Tylko z paznokciami pomalowanymi na czerwono, tak abym mogła iść na basen. Doceniam twój talent pisarski, doceniam, jak mi wkładasz. Czemu nie wkładasz mi częściej? Mama nie chce słuchać mojej poezji. Mamo, Wielkanoc! A ja utyłam bardziej niż Tomcio Paluch. Wróciłam się ze spaceru, miałam przyjść, by zaraz wyjść, do ciebie jechać, ale mam wzdęcie, jak cię spotkam z takim gównem prosto w dupie? Potem ty sprawdzasz czy wszystko w porządku i odkrywasz, że jesteś mokra tak mokra, że mógłby cię rżnąć jeszcze przez kilka godzin, a jakby przestał prosiłabyś o więcej. Odkrywamy nasze pierwsze zakochanie. Kiedy to przed lustrem dostrzegamy absolutną i jedyną prawdę o nas samych. Ile mogliśmy mieć lat? Siedem, osiem? Kiedy jeszcze nierozwinięci płciowo, marzyliśmy o naszych narządach, że będą wspaniałe i wielkie, że będą chlubą i dumą naszych rodziców. Pierwsze owłosienie, miesiączka, nocne zmazy. Będziemy seksualną rozkoszą każdego wujka i ciotki. Będziemy jak piesek Toto z ”Dorotki w krainie Oz”. Hasać sobie na polu maków, nóżkami wywijać na wszystkie strony, w wyziewie opiumowych kwiatów, bezkarnie piękni podczas długiej inicjacji z pistoletem przy głowie, kilka razy tracąc przytomność.