MACIERZYŃSTWO JAK PUDEŁKO WIERSZY POWIEŚĆ POETYCKA

Młoda dziewczyna rodzi martwe dziecko. Przez wiele lat pragnie kolejnej ciąży, jednak strach przed ponowną traumą powstrzymuje ją przed realizacją marzenia. Po wielu bezdzietnych latach, codzienna egzystencja staje się nie do zniesienia. Obraz szczęśliwego macierzyństwa, jaki przez wiele lat przechowywała w wyobraźni, zostaje brutalnie rozmyty przez rzeczywistość.

Tematem przewodnim powieści jest tzw. „późne macierzyństwo”, w którym trudno jest pogodzić wypełnianie przez kobiety dotychczasowych ról społecznych. Przytłoczone nagłym nadmiarem obowiązków, pracujące kobiety-matki wpadają w maszynerię tzw. „błędnego koła”. Towarzyszący tej sytuacji, pogłębiający się deficyt komunikacji z najbliższymi, przyczynia się do drastycznego zaburzenia relacji z partnerem, rodziną i przyjaciółmi.

Życie bohaterki zaczyna oscylować wokół obowiązków, które spełnia z coraz większym trudem. Kiedyś pasją bohaterki była szeroko rozumiana sztuka. Odkąd została podwójną matką, brakuje czasu na realizację podstawowych duchowych potrzeb. Coraz częściej czuje się tak, jakby życie przeciekało jej między palcami, a niemożność realizacji pasji czyni ją jeszcze bardziej nerwową…

Fabuła powieści rozgrywa się dwubiegunowo: bohaterka w rzeczywistości trudnej do zniesienia, zaczyna śnić wciąż ten sam sen: sztukę, przedstawiającą dramatyczny „Bollywood” związku, osadzonego w realiach współczesnej Polski – kraju, o którym jeden z polskich wokalistów śpiewał: „te kobiety umęczone, kiedy noc na niebie świeci. Stoją jeszcze na swych nogach, piorą rzeczy swoich dzieci. Aby kupić trochę chleba i wyżywić swą rodzinę [Kazik: „Jeszcze Polska… ].

Najpierw jest tą sytuacją zaskoczona, stopniowo kolejne sceny snów wciągają ją na tyle, że zaczyna utożsamiać się z bohaterką sztuki, której życie do złudzenia przypomina jej obecną sytuację. Stymulowana przez nietypowy kontakt ze sztuką i poezją zaczyna pisać wiersze...