Kirke, Proteusz i Lutnia rozstrojona

Jeżeli, zgodnie z tytułem pewnej znanej książki, barok był epoką przeciwieństw, to późny barok należałoby określić mianem epoki interpretacyjnych nieporozumień i paradoksów. Literatura żadnego innego okresu nie wywoływała wśród badaczy tak skrajnych ocen i emocji jak utwory Juniewicza, Falęckiego czy Baki. Wszystkie spory toczące się wokół wymienionych autorów dają się zarazem sprowadzić do różnic w rozumieniu retoryczności oraz poetyki ich dzieł. Dlatego też celem niniejszej pracy jest interpretacja owej poezji za pomocą kategorii zaczerpniętych z systemu nowożytnej wiedzy o poezji. Kolejne rozdziały książki poruszają kwestie stosunku późnobarokowych utworów religijnych do estetyki mimetycznej, obowiązującego w nich modelu inwencji poetyckiej, a wreszcie popularności strategii perswazyjnych sprzecznych z humanistycznym paradygmatem uprawiania retoryki. Autor pracy wierzy, że zaproponowane przez niego interpretacje pozwalają spojrzeć w nowym świetle na poezję późnego barok oraz że podobne zapewnienia nie ostaną potraktowane jedynie jako typowy dla literaturoznawczej gry teatralny gest zdystansowania się wobec dokonań poprzedników.