Jak Żydzi chcieli Polakom ukraść księżyc. Eseje poapokaliptyczne

"Trzeba pamiętać, że na przełomie XIX i XX stulecia, gdy coraz wyraźniej kształtowały się aspiracje narodowe całych grup etnicznych, oba narody – polski i żydowski – nie miały swojego państwa, zarazem jeden i drugi naród chciał dla siebie takie państwo stworzyć. Nie nazwałbym Polaków przeciwstawiających się żydowskim zamiarom antysemitami, tak jak nie wyrzucałbym Żydom skonfliktowanym z Polakami jakiegoś emocjonalnego antypolonizmu. Jedni i drudzy chcieli mieć swój księżyc. Co w tym dziwnego? [...]
Gdy emocje biorą górę nad rozumem, eksploduje instynktowny antysemityzm lub antypolonizm, w zasadzie bez różnicy. Natomiast już wystudzone, poddane racjonalnej analizie, emocje tworzą pojęcie wroga, bez którego nie sposób przedstawić sobie nowoczesnej polityczności. Taki wróg nie musi być ani estetycznie odrażający, ani moralnie zły, ani nieprzyzwoicie bogaty. Wystarczy, że jest obcy, inny. Obcość tworzy egzystencjalne zagrożenie, któremu należy przeciwdziałać. Każda wspólnota musi przyjąć warunki określające jej istnienie. Jeżeli zostaną naruszone przez wroga, „należy obcego wypędzić lub zwalczyć” (Carl Schmitt). To pierwsze litery politycznego alfabetu i trzeba je znać na pamięć. Towarzyszy im napór życia, którego nie wolno hamować. Przeciwnie: należy dać mu upust".

(Fragment rozdziału "Jak Żydzi chcieli Polakom ukraść księżyc")