Haiku. Uroda ziemi mimo pandemii

Maria Bury, poetka, w dwudziestym pierwszym tomiku haiku pod tytułem URODA ZIEMI MIMO PANDEMII nadal stara się pochylić nad zjawiskiem pandemii, współżycia z chorobą, postrzegania piękna, dobra wokół człowieka ułomnego, ciągle doświadczanego bólem i cierpieniem. Pyta, czy na pewno współczesny homo sapiens nadal musi być Hiobem, który z pokorą godzi się na cierpienie, karę, śmierć najbliższych? W jej krótkich formach literackich covid i związana z nim pandemia jest tylko pretekstem do komentowania rzeczywistości, której w żaden sposób nie jesteśmy w stanie racjonalnie wytłumaczyć. Dlaczego? Bo każda choroba jest zjawiskiem absurdalnym, niepotrzebnym, niekoniecznym. W jej haiku pandemia postrzegana jest jako ciąg pogłębiającej się w nas samotności i poczucia wyalienowania, na które nie zasłużyliśmy. Poetka zadaje czytelnikowi szereg pytań. Najważniejszym wydaje się być to, czy istnieje coś takiego jak niebo i siła wyższa w nim. A jeśli istnieje, to czy wobec dramatu choroby to niebo nie jest przypadkiem pustym bytem, a człowiek w swym nieszczęściu jest zdany sam na siebie! Zapraszamy do lektury. Maria Bury z zawodu jest lekarzem laryngologiem. Pasją pisania zaraziła się kilka lat temu. Owocem tej pasji stał się piękny tomik poetycki Życie ludzkie, czy to nie kpina? oraz kolejny – Zauroczenie – napisany wraz z Marianem Zielińskim, który również ten tomik zilustrował. Ponadto jest autorką 10 tomików haiku: Na skrzydłach czasu, Blask błękitnego snu, Przewodnik po duszy zaklęty w wersy, Obudzić wrażliwość serca, Księżyc słowem uśpiony, Magiczna moc słowa, Obudzić błękit nieba, HAIKU POLISH ENGLISH, Na skrzydłach wyobraźni, Cieszyć się pięknem, W szkatułce myśli, Łzy zaklęte w słowa, Okruchy życia, Słowo jak ziarno, Piołun i miód, Kwiat póżnej jesieni, Płatki róż ciernie głogu, Zmierzch jeszcze nie wieczór, Cichnie zmęczone serce, Ulotne chwile w czasach pandemii.