Ekonomiści czytani, ale nie słuchani

Autor na podstawie prezentacji Rad Ekonomicznych przy Prezesie Rady Ministrów, dzięki świetnie dobranym wypowiedziom zarówno członków tych Rad, jak i obserwatorów zewnętrznych, stworzył kronikarski rys ówczesnego środowiska polskich ekonomistów. Podstawowym źródłem licznych cytatów są artykuły i wywiady z czasopism i prasy społeczno-politycznej. Książka o roli ekonomicznego doradztwa instytucjonalnego. Przedstawia dorobek i ocenę pracy czterech ciał doradczych powoływanych przez Prezesa Rady Ministrów: - Rady Ekonomicznej przy Prezesie Rady Ministrów powołanej na początku 1957 r. - Konsultacyjnej Rady Gospodarczej powołanej 1 kwietnia 1982 r. - Rady Ekonomicznej przy Radzie Ministrów powołanej w grudniu 1989 r. - Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej powołanej 28 czerwca 1994 r. Rady te prowadziły działalność doradczą, w ramach której formułowano propozycje dotyczące kierunków polityki społeczno-gospodarczej i opiniowano projekty związane z realizacją tej polityki. Największą aktywność rządów w przekazywaniu wiedzy o sytuacji społeczno-gospodarczej zaobserwowano w tzw. okresach przełomowych, jak Październik 1956 roku, 13 grudnia 1981 roku, czy 4 czerwca 1989 roku. Następstwa tych wydarzeń historycznych to m.in. powoływanie przez władze licznych organów opiniodawczych, których działalność wpisana była w procesy komunikacji rządzących z rządzonymi, oparte na zasadzie „otwartej kurtyny”. Warto zaznaczyć, że członkostwo w radach doradczych było przez niektórych ekonomistów – pozostających w opozycji do opcji politycznej sprawującej w danym czasie władzę – uważane za swoistą kolaborację, o czym świadczy stosunek niektórych działaczy opozycyjnych do Konsultacyjnej Rady Gospodarczej z lat 1982–1989. Książka pod patronatem naukowym Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.