Ćwiczenia duchowne

Ćwiczenia duchowne to poetycki szkic do portretu cywilizacji śródziemnomorskiej w jej schyłkowym stadium, które w innym miejscu nazywa Dakowicz „nowoczesnością schizofreniczną". Czy poezja po katastrofie jest jeszcze zdolna dotknąć tego, co realne? A może jej jedyny i ostateczny sens stanowi język – sam na siebie wskazujący, w siebie uwikłany, w sobie się przeglądający? Pytania te brzmią w każdym z poematów. Tak przemawia rozbita, zdezintegrowana, ironiczna świadomość kulturowa człowieka współczesnego, podejmująca karkołomną próbę scalenia obrazu świata. Wszystkie sensy rodzą się tu w dialogu z przeszłością – z chrześcijańską literaturą mistyczną, z filozofią Kierkegaarda i jego następców, z myślą modernizmu. Podmiot tej poezji nie jest jednorodny – to raczej osobowość mnoga, mówiąca wieloma odrębnymi językami, usiłująca okiełznać bełkot dobywający się z jej własnego wnętrza, poszukująca dróg kulturowej i duchowej reintegracji. „Kiedy mówię, moje serce nie mówi wraz ze mną" – powtarza autor Ćwiczeń duchownych za Anneliese Michel, najsłynniejszą opętaną XX wieku. Tę niepokojącą formułę odnosi do kultury ostatnich stu kilkudziesięciu lat, zmuszając czytelnika, by udzielił własnej odpowiedzi na najbardziej palące pytania współczesności. Przemysław Dakowicz - ur. w 1977 r. w Nowym Sączu; poeta, eseista, krytyk literacki, historyk literatury; doktor nauk humanistycznych; adiunkt w Katedrze Literatury i Tradycji Romantyzmu Uniwersytetu Łódzkiego; współpracownik dwumiesięcznika literackiego „Topos”. Wydał siedem tomów poetyckich, m.in. Place zabaw ostatecznych (2011), Teorię wiersza polskiego (2013), Łączkę (2013), Boże klauny (2014) i Ćwiczenia duchowne. Poematy („Sic!”, 2016), książki historycznoliterackie i krytycznoliterackie Helikon i okolice. Notatki o poezji współczesnej (2008), „Lecz ty spomnisz, wnuku”. Recepcja Norwida w latach 1939–1956. Rzecz o ludziach, książkach i historii (2011), Obcowanie. Manifesty i eseje („Sic!”, 2014), Poeta (bez)religijny. O twórczości Tadeusza Różewicza (2015), a także Przeklęte continuum. Notatnik smoleński (2014) i Afazję polską („Sic!”, 2015). Jego twórczość poetycka i eseistyczna koncentruje się wokół dwóch kręgów zagadnień – portretuje cywilizację europejską w epoce „nowoczesności schizofrenicznej” oraz pyta o kształt polskiej świadomości historycznej i kulturowej po komunizmie. Jako literaturoznawca zajmuje się związkami między współczesnością i romantyzmem, wpływem ideologii komunistycznej na kształt literatury oraz pograniczem poezja–religia. Otrzymał kilka nagród, ostatnio – Nagrodę Literacką 'Skrzydła Ikara', przyznawaną przez Bibliotekę Narodową (za Afazję polską, 2015).